Het avontuur wat 'Nacht van de Vluchteling' heet
Afgelopen weekend liep ik de Nacht van de Vluchteling, 40km van Rotterdam naar Den Haag, midden in de nacht.Om geld op te halen voor noodhulp van vluchtelingen.
Maar hoe begon dat eigenlijk?
Vorig jaar hoorde ik van mensen die hem vorig jaar gelopen hadden en ik was direct geïnteresseerd.
Ik zocht informatie op op internet en hield het in gedachten.
Begin maart dacht ik: 'ja ik doe mee'. Ik vulde al mijn gegevens in maar toen ik op de verzendknop kon drukken haakte ik af. Dat gebeurde denk 2 keer, maar elke keer kwam het in mijn gedachten toch weer terug. Daarom moest ik het gewoon maar gaan doen! Op 4 maart hakte in dan toch de knoop door en schreef ik mij in!
Ondertussen had ik nieuwe en goeie wandelschoenen gekocht, een rib uit m'n lijf overigens, maar het was nodig!
Vrij snel had ik de helft van mijn sponsorgeld binnen. Ik had nog 3,5 maand om te trainen. En dat was wel nodig, want het meeste wat ik ooit gelopen had was 20km!
Maar door de expositie periode kwam dat de eerste 2 maanden niet van. In de maand mei had ik de tijd om te trainen. 2 keer liep ik rond de 22 km. Maar dan was het wel op. Ik ging me zo langzamerhand wel wat zorgen maken. Want als ik op de helft al zo stuk was, hoe moest ik dan die 40 gaan doen?
Op 2e pinksterdag had ik een route van 30km uitgezocht om te gaan lopen. Van Zwammerdam via Nieuwkoop, Noorden, Meije weer terug naar Zwammerdam.
Ik begon rond 9.00. Maar na 5km liep ik al een blaar op mijn linker voet. Waardoor ik noodgedwongen een schoenwissel moest doen. De overige 25 liep ik dus op mijn hardloopschoenen.
Tot de helft ging het goed. Maar toen ik de Meije op draaide begon het zwaarste stuk.
Op de Meije staat Pietje Potlood, een toren in de vorm van een potlood. Ik had bedacht als ik daar ben mag ik even zitten. Maar pffft Pietje Potlood kwam gewoon niet dichterbij, wat was dit zwaar!
Ik had pijn in mijn benen maar ik moest door want ik was nog lang niet bij mijn auto!
Uiteindelijk heb ik het volbracht, maar vraag niet hoe! Ik was helemaal stuk!
Pfft hoe moest dat over 2 weken gaan dan?!
Mijn benen moesten echt herstellen hiervan. De volgende dag had ik enorme spierpijn.
Maar goed, toen brak het weekend was de Nacht van de Vluchteling aan! Op de valreep haalde ik nog mijn streef sponsorbedrag bij elkaar.
Ik maakte een overlevingspakket met eten,drinken, pleisters en kleding.
Zaterdagmiddag sliep ik nog even poosje. Rond 21.50 bracht Paul mij naar het station en ging het avontuur beginnen!
Na een overstap op de metro kwam ik aan bij de Maassilo waar het al gezellig druk was.
Bij de inschrijfbalie was het enorm druk en stond ik een poosje in de rij om mijn startnummer op te halen. Bloedheet was het daar! Ik kreeg mijn startnummer, keycord, lampje, reflecterend hesje, routebeschrijving en een ontbijtkoekje.
Even later begon er een programma in een andere zaal met o.a. Hadewich Minis die een prachtig lied zong. Daarna was er een opwarmsessie met een personaltrainer.
Daarna gingen we met z'n allen naar buiten naar het punt waar het startsein gegeven zou worden door burgemeester Aboutaleb en Hadewich Minis. Ik stond vlak vooraan. Mooi moment om zo te beginnen!
Na het startschot kreeg ik een telefoon in mijn handen gedrukt om een foto te maken van 2 meisjes met Aboutaleb. Daarna ging ik van start. De route leidde over de Erasmusbrug. Verder moet je niet vragen waar ik allemaal geweest ben want ik heb geen idee!!
De routebeschrijving die ik had gekregen was ik bij het begin al kwijt geraakt, voordat ik het had kunnen bekijken.
Op een gegeven moment liep ik bij een groepje waar ik een soort van niet van af kwam. Ging ik harder lopen dan deden zij dat ook, zakte ik af dan deden zij dat ook. 1 van die knullen had een tas met een boxje erin waaruit muziek kwam. Op zich niet erg, maar wel als het takkeherrie is.
Uiteindelijk lukte het om ze af te schudden. De eerste stop was na 11km bij de Rotterdamse hockeyclub. Ik at een boterham, zat een kwartier en ging weer op weg.
Toen volgde een stuk was behoorlijk donker was! Zelfs op 1 stuk had ik niet genoeg aan het lampje wat ik had gekregen bij de start. Ik zette de zaklamp op mijn telefoon aan. Zo nu kon ik tenminste wat zien! Ook mensen die achter mij liepen waren er blij mee!
Een stuk verderop toen ik onder een tunneltje uit kwam stond daar iemand muziek te maken. 'Sing us a song you're the pianoman, sing us a song tonight....' Was erg leuke en een welkome afleiding!
Inmiddels liepen we door een prachtig gebied, voor zover ik dat kon zien want het was mistig! Maar het begon al te schemeren!
Ondertussen zocht ik 2 keer even een plekje om zogenaamd even mijn veters weer strakker te doen, maar ik wilde gewoon even zitten!
Toen was daar het bord met 20km! Yes ik was op de helft! Ook daar ging ik even zitten.
Ik moest het tenslotte nog 20km volhouden! Veel mensen maakten een foto bij dit bord, trouwens bij elk bord, bij elke 5 km stond er een bord. Heb ik niet gedaan, heb er een hekel aan om te moeten wachten om op de foto te gaan, voor een onhandige selfie. Nou laat dan maar!
Inmiddels was ik in Berkel en Rodenrijs aanbeland. Waarna het dorp Delfgauw volgde.
Bij 22km was er weer een stop. Ook hier heb ik even een poosje gezeten. Hoewel ik een boterham maar voor de helft weg kreeg, wilde ik de benen even te rusten leggen! Ik nam wel ibuprofen in omdat ik wat last van mijn rechter heup had.
Maar goed, wetend dat er over 3 km weer een stop zou zijn ging ik weer op weg.
De route ging dwars door Delft. Waar er onderweg 2 keer aangeschoten studenten stonden aan te moedigen. Was erg grappig!
Delft is echt prachtig, ga ik binnenkort een keer naar toe besloot ik.
Ook al was het maar 3 km, de stop bij 25km was toch erg prettig. Ik haalde de knip in mijn kaart en ging met mijn benen omhoog tegen een muur aan liggen. Even al het vocht en bloed uit die benen.
Grappig was dat toen ik ging liggen ik de enige was, maar al vrij snel lagen er links en rechts van mij een groepje mensen met de benen omhoog.
Even ging het echt zeer doen, maar toen ik weer op stond merkte ik wel echt verschil, de benen voelden lichter.
Ik ging weer op weg, de zon stond inmiddels hoger aan de hemel. Door een natuurgebied, over een smal paadje liepen we de stad uit.
Door een woonwijk richting de snelweg. Grappig om te zien was dat aan het begin iedereen netjes de weg volgt, maar nu mensen toch afsnijden, inclusief ik.
En ook leuk om te observeren, groepsgedrag. We zijn net schapen, als er 1 gaat, gaan we allemaal.
In middels vond ik het wel zwaarder worden, had het warm door de zon. Ik had wel muziek opgezet om de gedachten te verzetten. En dat helpt wel! Ik had de avond ervoor nog even gauw hele oude CD's op mijn telefoon gezet, wat grappig was om dat weer eens te horen!
Het 4e rustpunt op 34 km kon voor mijn gevoel niet heel ver weg meer zijn, maar dat was het nog wel! Het lastige was dat ik ook mijn eigen meter had lopen en die liep op een gegeven moment bijna 2 km voor. Ik had gewoon al meer gelopen dan de borden aangaven. Wat echt een mindfuck is. Je weet dat je al 30 hebt gedaan, alleen het bord daarvan kom je pas 2 km later tegen.
Ik had bedacht dat ik bij de 30km mocht gaan zitten. Wat ik even deed, wilde het liefst mijn benen omhoog maar dat ging niet, had geen muur.
Goed, dan maar weer door. Nog 4 km tot het volgende rustpunt. De route liep onder de flyover van de snelweg door, niet perse een gezellig stuk, maar goed het gaf niet. Aan het einde van de weg draaide de route naar rechts en stond er dat het rustpunt naar rechts was. Ik was helemaal blij want het rustpunt was er bijna. Nou dat was nog iets verder dan ik had gedacht. Het lag een stuk van de route af. Toen ik er eenmaal was kreeg ik een knip in mijn kaart en een appel.
Tijdens de laatste 4 km voelde ik een blaar opkomen, waar ik van baalde. Want het ging zo goed, 34 km gelopen en nog geen blaar!
Maar eerst met de benen omhoog. Ondertussen belde Paul en Jannieke om mij een peptalk te geven.
En te complimenteren dat ik zo goed bezig was.
Opgeven is nooit in mij opgekomen omdat het best goed ging, maar ja had wel zere benen en voeten. En ik moest nog 6 km. Maar ik dacht joh je hebt er al 34 gehad, die 6 is de moeite niet joh.
Ik lag een poosje met mijn benen omhoog, at een appel en sloot mijn telefoon aan op mijn powerbank die ik hiervoor speciaal had aangeschaft. En dat was maar goed ook, want ik ging het inderdaad niet redden met de accu. Voor de opkomende blaar, waar nog niets van te zien was ging ik toch naar de EHBO post om het af te plakken omdat ik weet dat ik anders over een km wel problemen krijg. Ik moest even wachten voordat ik aan de beurt was. Maar mijn hiel werd vakkundig afgeplakt en ik kon weer verder. Al met al had deze stop wel een half uur geduurd. Maar daardoor voelde de benen weer goed.
Ik ging weer op weg. op naar de Grote Markt in Den Haag! Waar Paul en Jannieke inmiddels al waren.
Ik liep door een park waar een bord hing met 35 km.
Maar toen ik het park uit liep stond er op de grond geschreven :'nog 6 km'.
Ja wat was het nou? Ik probeerde redelijk door te lopen omdat de benen goed voelde. De ibuprofen deed zijn werk.
Onderweg kwam ik 2 oude dames tegen die vroegen waarvoor we liepen. Ik zei dat we al de hele nacht liepen. Mevrouw vroeg waar naar toe, naar de Grote Markt zei ik. Mw. was onder de indruk.
En wenste veel succes.
Op een gegeven moment liep ik het Haagse Bos in. En mijn meter gaf aan dat ik er al 40km op had zitten. Ik stuurde mijn locatie naar Paul en Jannieke en die stuurden dat het niet heel ver meer was.
Maar goed toch nog ruim 3 km.
Het Haagse Bos was prima om te lopen, lekker beschut onder de bomen. Maar de benen kregen het weer zwaar. Hing even tegen een brug aan. En daar ging ik weer.
Het bos uit. De stad in. Maar het was eigenlijk wel op. De gedachte dat Paul en Jannieke op mij stonden te wachten hield mij wel op de been.
Ik ging nog even zitten, waardoor andere lopers aan mij vroegen of het wel goed ging. Ja hoor dat ging het, maar moest even rusten.
Ik had toch het gevoel dat het niet ver meer was. Maar toch was het weer verder dan ik dacht.
Op het laatste stuk gooide ik zelfs mijn muziek af, het hielp niet meer.
Ik zei hardop lelijke woorden waar die finish nou toch bleef. Verderop zag ik lopers voor mij naar links afslaan. Zou het daar dan zijn?
Ja daar was het!! Ik zag de vlaggen verderop staan en spontaan sprongen de tranen in mijn ogen.
Ik was er dan echt bijna. Nog 1 straat en dan was ik er. De tranen stroomden over mijn wangen, pijn, trots, vermoeidheid, blijdschap, alles voelde ik tegelijk.
Ik liep de gele loper op, mensen klapten en juichten en toen zag ik Jannieke staan en Paul stond naast haar. Ik viel Jannieke in de armen en de tranen vloeide rijkelijk, ik was zo stuk!
Uiteindelijk zette ik mijn meter stil op 44,5 km.
Een mevrouw van de organisatie vroeg of ik nog de kracht had om de trap op te lopen en mijn medaille te halen.
Dat had ik gelukkig nog. Ik leverde mijn hesje in en kreeg mijn medaille om gehangen.
Wat voelde ik mij raar, trots en pijn tegelijk. Ik haalde een glas sinaasappelsap en plofte neer op een stoel. Van Paul en Jannieke kreeg ik een fles met Celebratrions. En wat waren zij trots op mij!
Ik gooide mijn schoenen uit. De schoenen waar ik 2 weken geleden nog een blaar in liep en mij nu 44,5 km gedragen hebben.
Ik was volledig in de war met de tijd. Het was 10,15 in de ochtend maar voor mijn gevoel was het 15.00 smiddags. Uit eindelijk heb ik er 10 uur en 5 minuten over gedaan.
En nu wilde ik nog maar 1 ding en dat was naar huis! Thuis gekomen ging ik gelijk weer met de benen omhoog.
En daarna naar bed, waar ik gelijk in slaap viel.
En nu, nu is het achter de rug, en ben ik blij en trots dat ik het gedaan heb!! Maar ook wel blij dat het voorbij is, gewoon weer kunnen wandelen omdat ik daar zin in heb, korte afstanden, met camera. Niet meer lange afstanden moeten, maar gewoon lopen hoe ver je daar zin in hebt.
Maar wat ik het meest bijzonder vind is dat je dus veel meer kunt dan je zelf denkt. Ik had deze afstand niet voor mogelijk gehouden! Ik was er aan begonnen met de hoop dat het zou lukken, maar ik was er niet van overtuigd dat het zou lukken fysiek.
Opgeven is geen optie heb ik van te voren gezegd, en dat vind ik nog steeds. En het is geen moment in mij opgekomen.
Vluchtelingen hebben ook geen optie om te stoppen...
Wat was het een avontuur, en ook dit avontuur sluit ik af. Dank aan een ieder die mij gesponsord, geholpen, gemotiveerd of op wat voor manier dan ook gesteund heeft,
Maar hoe begon dat eigenlijk?
Vorig jaar hoorde ik van mensen die hem vorig jaar gelopen hadden en ik was direct geïnteresseerd.
Ik zocht informatie op op internet en hield het in gedachten.
Begin maart dacht ik: 'ja ik doe mee'. Ik vulde al mijn gegevens in maar toen ik op de verzendknop kon drukken haakte ik af. Dat gebeurde denk 2 keer, maar elke keer kwam het in mijn gedachten toch weer terug. Daarom moest ik het gewoon maar gaan doen! Op 4 maart hakte in dan toch de knoop door en schreef ik mij in!
Ondertussen had ik nieuwe en goeie wandelschoenen gekocht, een rib uit m'n lijf overigens, maar het was nodig!
Vrij snel had ik de helft van mijn sponsorgeld binnen. Ik had nog 3,5 maand om te trainen. En dat was wel nodig, want het meeste wat ik ooit gelopen had was 20km!
Maar door de expositie periode kwam dat de eerste 2 maanden niet van. In de maand mei had ik de tijd om te trainen. 2 keer liep ik rond de 22 km. Maar dan was het wel op. Ik ging me zo langzamerhand wel wat zorgen maken. Want als ik op de helft al zo stuk was, hoe moest ik dan die 40 gaan doen?
Op 2e pinksterdag had ik een route van 30km uitgezocht om te gaan lopen. Van Zwammerdam via Nieuwkoop, Noorden, Meije weer terug naar Zwammerdam.
Ik begon rond 9.00. Maar na 5km liep ik al een blaar op mijn linker voet. Waardoor ik noodgedwongen een schoenwissel moest doen. De overige 25 liep ik dus op mijn hardloopschoenen.
Tot de helft ging het goed. Maar toen ik de Meije op draaide begon het zwaarste stuk.
Op de Meije staat Pietje Potlood, een toren in de vorm van een potlood. Ik had bedacht als ik daar ben mag ik even zitten. Maar pffft Pietje Potlood kwam gewoon niet dichterbij, wat was dit zwaar!
Ik had pijn in mijn benen maar ik moest door want ik was nog lang niet bij mijn auto!
Uiteindelijk heb ik het volbracht, maar vraag niet hoe! Ik was helemaal stuk!
Pfft hoe moest dat over 2 weken gaan dan?!
Mijn benen moesten echt herstellen hiervan. De volgende dag had ik enorme spierpijn.
Maar goed, toen brak het weekend was de Nacht van de Vluchteling aan! Op de valreep haalde ik nog mijn streef sponsorbedrag bij elkaar.
Ik maakte een overlevingspakket met eten,drinken, pleisters en kleding.
Na een overstap op de metro kwam ik aan bij de Maassilo waar het al gezellig druk was.
Bij de inschrijfbalie was het enorm druk en stond ik een poosje in de rij om mijn startnummer op te halen. Bloedheet was het daar! Ik kreeg mijn startnummer, keycord, lampje, reflecterend hesje, routebeschrijving en een ontbijtkoekje.
Even later begon er een programma in een andere zaal met o.a. Hadewich Minis die een prachtig lied zong. Daarna was er een opwarmsessie met een personaltrainer.
Daarna gingen we met z'n allen naar buiten naar het punt waar het startsein gegeven zou worden door burgemeester Aboutaleb en Hadewich Minis. Ik stond vlak vooraan. Mooi moment om zo te beginnen!
Na het startschot kreeg ik een telefoon in mijn handen gedrukt om een foto te maken van 2 meisjes met Aboutaleb. Daarna ging ik van start. De route leidde over de Erasmusbrug. Verder moet je niet vragen waar ik allemaal geweest ben want ik heb geen idee!!
De routebeschrijving die ik had gekregen was ik bij het begin al kwijt geraakt, voordat ik het had kunnen bekijken.
Op een gegeven moment liep ik bij een groepje waar ik een soort van niet van af kwam. Ging ik harder lopen dan deden zij dat ook, zakte ik af dan deden zij dat ook. 1 van die knullen had een tas met een boxje erin waaruit muziek kwam. Op zich niet erg, maar wel als het takkeherrie is.
Uiteindelijk lukte het om ze af te schudden. De eerste stop was na 11km bij de Rotterdamse hockeyclub. Ik at een boterham, zat een kwartier en ging weer op weg.
Toen volgde een stuk was behoorlijk donker was! Zelfs op 1 stuk had ik niet genoeg aan het lampje wat ik had gekregen bij de start. Ik zette de zaklamp op mijn telefoon aan. Zo nu kon ik tenminste wat zien! Ook mensen die achter mij liepen waren er blij mee!
Een stuk verderop toen ik onder een tunneltje uit kwam stond daar iemand muziek te maken. 'Sing us a song you're the pianoman, sing us a song tonight....' Was erg leuke en een welkome afleiding!
Inmiddels liepen we door een prachtig gebied, voor zover ik dat kon zien want het was mistig! Maar het begon al te schemeren!
Ondertussen zocht ik 2 keer even een plekje om zogenaamd even mijn veters weer strakker te doen, maar ik wilde gewoon even zitten!
Toen was daar het bord met 20km! Yes ik was op de helft! Ook daar ging ik even zitten.
Ik moest het tenslotte nog 20km volhouden! Veel mensen maakten een foto bij dit bord, trouwens bij elk bord, bij elke 5 km stond er een bord. Heb ik niet gedaan, heb er een hekel aan om te moeten wachten om op de foto te gaan, voor een onhandige selfie. Nou laat dan maar!
Inmiddels was ik in Berkel en Rodenrijs aanbeland. Waarna het dorp Delfgauw volgde.
Bij 22km was er weer een stop. Ook hier heb ik even een poosje gezeten. Hoewel ik een boterham maar voor de helft weg kreeg, wilde ik de benen even te rusten leggen! Ik nam wel ibuprofen in omdat ik wat last van mijn rechter heup had.
Maar goed, wetend dat er over 3 km weer een stop zou zijn ging ik weer op weg.
De route ging dwars door Delft. Waar er onderweg 2 keer aangeschoten studenten stonden aan te moedigen. Was erg grappig!
Delft is echt prachtig, ga ik binnenkort een keer naar toe besloot ik.
Ook al was het maar 3 km, de stop bij 25km was toch erg prettig. Ik haalde de knip in mijn kaart en ging met mijn benen omhoog tegen een muur aan liggen. Even al het vocht en bloed uit die benen.
Grappig was dat toen ik ging liggen ik de enige was, maar al vrij snel lagen er links en rechts van mij een groepje mensen met de benen omhoog.
Even ging het echt zeer doen, maar toen ik weer op stond merkte ik wel echt verschil, de benen voelden lichter.
Ik ging weer op weg, de zon stond inmiddels hoger aan de hemel. Door een natuurgebied, over een smal paadje liepen we de stad uit.
Door een woonwijk richting de snelweg. Grappig om te zien was dat aan het begin iedereen netjes de weg volgt, maar nu mensen toch afsnijden, inclusief ik.
En ook leuk om te observeren, groepsgedrag. We zijn net schapen, als er 1 gaat, gaan we allemaal.
In middels vond ik het wel zwaarder worden, had het warm door de zon. Ik had wel muziek opgezet om de gedachten te verzetten. En dat helpt wel! Ik had de avond ervoor nog even gauw hele oude CD's op mijn telefoon gezet, wat grappig was om dat weer eens te horen!
Het 4e rustpunt op 34 km kon voor mijn gevoel niet heel ver weg meer zijn, maar dat was het nog wel! Het lastige was dat ik ook mijn eigen meter had lopen en die liep op een gegeven moment bijna 2 km voor. Ik had gewoon al meer gelopen dan de borden aangaven. Wat echt een mindfuck is. Je weet dat je al 30 hebt gedaan, alleen het bord daarvan kom je pas 2 km later tegen.
Ik had bedacht dat ik bij de 30km mocht gaan zitten. Wat ik even deed, wilde het liefst mijn benen omhoog maar dat ging niet, had geen muur.
Goed, dan maar weer door. Nog 4 km tot het volgende rustpunt. De route liep onder de flyover van de snelweg door, niet perse een gezellig stuk, maar goed het gaf niet. Aan het einde van de weg draaide de route naar rechts en stond er dat het rustpunt naar rechts was. Ik was helemaal blij want het rustpunt was er bijna. Nou dat was nog iets verder dan ik had gedacht. Het lag een stuk van de route af. Toen ik er eenmaal was kreeg ik een knip in mijn kaart en een appel.
Tijdens de laatste 4 km voelde ik een blaar opkomen, waar ik van baalde. Want het ging zo goed, 34 km gelopen en nog geen blaar!
Maar eerst met de benen omhoog. Ondertussen belde Paul en Jannieke om mij een peptalk te geven.
En te complimenteren dat ik zo goed bezig was.
Opgeven is nooit in mij opgekomen omdat het best goed ging, maar ja had wel zere benen en voeten. En ik moest nog 6 km. Maar ik dacht joh je hebt er al 34 gehad, die 6 is de moeite niet joh.
Ik lag een poosje met mijn benen omhoog, at een appel en sloot mijn telefoon aan op mijn powerbank die ik hiervoor speciaal had aangeschaft. En dat was maar goed ook, want ik ging het inderdaad niet redden met de accu. Voor de opkomende blaar, waar nog niets van te zien was ging ik toch naar de EHBO post om het af te plakken omdat ik weet dat ik anders over een km wel problemen krijg. Ik moest even wachten voordat ik aan de beurt was. Maar mijn hiel werd vakkundig afgeplakt en ik kon weer verder. Al met al had deze stop wel een half uur geduurd. Maar daardoor voelde de benen weer goed.
Ik ging weer op weg. op naar de Grote Markt in Den Haag! Waar Paul en Jannieke inmiddels al waren.
Ik liep door een park waar een bord hing met 35 km.
Maar toen ik het park uit liep stond er op de grond geschreven :'nog 6 km'.
Ja wat was het nou? Ik probeerde redelijk door te lopen omdat de benen goed voelde. De ibuprofen deed zijn werk.
Onderweg kwam ik 2 oude dames tegen die vroegen waarvoor we liepen. Ik zei dat we al de hele nacht liepen. Mevrouw vroeg waar naar toe, naar de Grote Markt zei ik. Mw. was onder de indruk.
En wenste veel succes.
Op een gegeven moment liep ik het Haagse Bos in. En mijn meter gaf aan dat ik er al 40km op had zitten. Ik stuurde mijn locatie naar Paul en Jannieke en die stuurden dat het niet heel ver meer was.
Maar goed toch nog ruim 3 km.
Het Haagse Bos was prima om te lopen, lekker beschut onder de bomen. Maar de benen kregen het weer zwaar. Hing even tegen een brug aan. En daar ging ik weer.
Het bos uit. De stad in. Maar het was eigenlijk wel op. De gedachte dat Paul en Jannieke op mij stonden te wachten hield mij wel op de been.
Ik ging nog even zitten, waardoor andere lopers aan mij vroegen of het wel goed ging. Ja hoor dat ging het, maar moest even rusten.
Ik had toch het gevoel dat het niet ver meer was. Maar toch was het weer verder dan ik dacht.
Op het laatste stuk gooide ik zelfs mijn muziek af, het hielp niet meer.
Ik zei hardop lelijke woorden waar die finish nou toch bleef. Verderop zag ik lopers voor mij naar links afslaan. Zou het daar dan zijn?
Ja daar was het!! Ik zag de vlaggen verderop staan en spontaan sprongen de tranen in mijn ogen.
Ik was er dan echt bijna. Nog 1 straat en dan was ik er. De tranen stroomden over mijn wangen, pijn, trots, vermoeidheid, blijdschap, alles voelde ik tegelijk.
Ik liep de gele loper op, mensen klapten en juichten en toen zag ik Jannieke staan en Paul stond naast haar. Ik viel Jannieke in de armen en de tranen vloeide rijkelijk, ik was zo stuk!
Uiteindelijk zette ik mijn meter stil op 44,5 km.
Een mevrouw van de organisatie vroeg of ik nog de kracht had om de trap op te lopen en mijn medaille te halen.
Dat had ik gelukkig nog. Ik leverde mijn hesje in en kreeg mijn medaille om gehangen.
Wat voelde ik mij raar, trots en pijn tegelijk. Ik haalde een glas sinaasappelsap en plofte neer op een stoel. Van Paul en Jannieke kreeg ik een fles met Celebratrions. En wat waren zij trots op mij!
Ik gooide mijn schoenen uit. De schoenen waar ik 2 weken geleden nog een blaar in liep en mij nu 44,5 km gedragen hebben.
Ik was volledig in de war met de tijd. Het was 10,15 in de ochtend maar voor mijn gevoel was het 15.00 smiddags. Uit eindelijk heb ik er 10 uur en 5 minuten over gedaan.
En nu wilde ik nog maar 1 ding en dat was naar huis! Thuis gekomen ging ik gelijk weer met de benen omhoog.
En daarna naar bed, waar ik gelijk in slaap viel.
En nu, nu is het achter de rug, en ben ik blij en trots dat ik het gedaan heb!! Maar ook wel blij dat het voorbij is, gewoon weer kunnen wandelen omdat ik daar zin in heb, korte afstanden, met camera. Niet meer lange afstanden moeten, maar gewoon lopen hoe ver je daar zin in hebt.
Maar wat ik het meest bijzonder vind is dat je dus veel meer kunt dan je zelf denkt. Ik had deze afstand niet voor mogelijk gehouden! Ik was er aan begonnen met de hoop dat het zou lukken, maar ik was er niet van overtuigd dat het zou lukken fysiek.
Opgeven is geen optie heb ik van te voren gezegd, en dat vind ik nog steeds. En het is geen moment in mij opgekomen.
Vluchtelingen hebben ook geen optie om te stoppen...
Wat was het een avontuur, en ook dit avontuur sluit ik af. Dank aan een ieder die mij gesponsord, geholpen, gemotiveerd of op wat voor manier dan ook gesteund heeft,
BEDANKT!
Reacties
Een reactie posten